13 Temmuz 2011 Çarşamba

Bu Aşk Bitmemeli...

" Nerden başlayacağımı bilemiyorum. Buraya ilk geldiğimde hayal kırıklığına uğradım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Bildiğim bir şey vardı ki, kendimden emindim, yalnış birşey yapmam diyordum. Ama şimdi doğruyu yalnışı ayırt edemz oldum. Kafam çok karışık. Bu girdabın içinden çıkamıyorum bir türlü, çok bunaldım. En kötüsü hiç kimseye bir şey söyleyememek. Allah'ım ne olur dayanma gücü ver bana, sabır ver. Çünkü dua etmekten başka çarem yok. Kendimi o kadar aciz ve çaresiz hissediyorum ki. Artık hiç bir şeyden zevk almıyorum, herşey çok boş geliyor, hayatın bir anlamı yok sanki.
Ama böyle düşünüp isyan etmek istemiyorum, çünkü benim gibi birine yakışmaz, bu benim bütün inancıma, düşüncelerime ters. Fakat engel olamıyorum düşüncelerime.
Hayatıma aniden habersizce girdi. Kendime çok engel oldum. Düşünüyorumda ben mi soktum hayatıma yoksa o mu girdi? Ama sanırım o girdi. Engel olamadım çok istedim ama olamadım. Allahım herşey çok karışık ki girdim bir karmaşıklığın içine çıkamıyorum bir türlü. Sudan çıkmış balık gibi çırpınıyorum ama olmuyor, olmuyor, olmuyor.
Ben şuan kendimi yaşamıyorum, başka bir beni yaşıyorum sanki. Çünkü bu ben değilim. Hatta yaşamıyorum sanki.
O varken hayat var, o varken nefes alıp yaşadığımı hissediyorum; o yokken yaşam duruyor benim için. Bunu bana yapmaya hakkı yok, Dayanamıyorum. Allahım.
Acaba burada kalmak için bişeye mi bağlanmak gerekiyo diye düşündüm, belki bir anlık boşluktan yararlanarak hayatıma girdi diye düşündüm. Ankaraya gittiğimde bunun doğru olmadığını öğrendim. Ankara'da ne evde ne de dışarda hiç bir yerde yüzüm gülmedi, çünkü attığım her adımda o vardı aklımda. Dönüş tarihimi uzattım kafamı toplayıp onu unutabilmek için. Çünkü artık mantıklı düşünemiyordum. Ama buda işe yaramadı. Yemin ediyorum ki çok çaba gösterdim çok dualar ettim. O olmayınca bende olmuyorum. Kalbime ve aklıma çoktan girmişti bile hatta çok derinlere. O nu ordan çıkarmak çok kolay olmayacak benim için. Derin izleri kalacak ama bunu yapmalıyım hatta yapmak zorundayım. O çok farklıydı. İnsanlara kendinden çok değer veren, kendinden çok düşünen, her ortamı görmüş bir insandı. O'nun ilk karakterine hayran oldum. Çünkü insanlara çok değer veriyordu, çıkarsızca hemde. Onun yanında insanlık öğrendim, iyilik yapmayı öğrendim, hatta bundan zevk almaya başladım. Ya insandı o benim için bir kere. Ama tek başına bu duygular bişey ifade etmiyor, çünkü Onun hiçbir şeyden haberi yoktu. Sevdiği insanlar için canını bile verirdi, herkese aynı yakınlıktaydı. Başta beni dost olarak gördü, herkese yaklaştığı gibi yaklaşıyordu. Bense bu güne kadar hiç bir erkeğe davranmadığım, söylemediğim şeyleri söyledim ona. Oysa hala bunları dostça görüyordu. Çünkü aklında ve kalbinde başka birisi vardı. O insanın yerinde olabilmek için inan canımı bile veririm. ANLADIM Kİ BEN ONA KÖRKÜTÜK AŞIK OLMUŞUM.
Önce dostum dedim, sonra kendimi karakterimi ona çok yakın hissettim daha sonra adını koyamadığım bir şeyler hissetmeye başladım. Sonra sevdim onu ama bu kadar aşık olacağım aklıma gelmezdi. Ama oldu.
Onun anlattıklarını dinlemekten çok zevk alıyordum. Çünkü çok farklı ortamdan gelmiş, kendini geliştirip bence mükemmel bir insan olmuş biriydi. Sevdiğinin kötü yanlarını görmez, gözü kör olur derler ya, bunda öyle olmadı. Çünkü gerçekten mükemmel bir insandı o. İçime atmak o kadar kötü birşeydi ki, dayanılmaz bir durum. Arkadaşlarımın hepsi hemen hemen tahmin ediyorlar, ama hiç biri de cesaret edipte bana söyleyemiyorlar. Benim ondan hoşlandığımı eminim ki hepsi anladı ama üzülmeyeyim diye kimse bir şey demiyor. Ankara'dan döndüğümde herşey o kadar karışmış ki, hiç ummadığım bir insan, arkamdan hançerledi beni sanki. Elim kolum bağlı kaldı. Çünkü onu çok seviyordum. Yani öyle bir girdabın içine düştüm ki çok çırpınıyorum fakat kurtulamıyorum. Gün geçtikçe daha çok eriyorum. Her şeyi denedim bu girdabın içine girmemek için, ondan uzaklaşmaya çalıştım ama aklım gözüm sürekli üzerindeyken bunu yapmak o kadar zor ki. yapamadım. Yanındayken hiç bir yere gitmek istemiyorum. zaman dursun istiyorum. Bu işin olmayacağını bile bile istiyordum. Çünkü böyle bir şey hiç bir zaman olmayacak hemde hiç bir zaman. Bense bunu bile bile kendimi tutamıyorum, kalbime söz geçiremiyorum. O kadar bunaldım ki tama diyorum bu sefer yapacağım, ona dostça yaklaşacağım. Çünkü ondan tamamen uzaklaşıp onu kaybetmek istemiyorum. O benim yarim olmasa da dostum. Onu hepten kaybetmek istemem, onun bana baktığı gözle bakayım ona diyorum, bu sefer başaracağım diyorum. AMA SONRA CANIMIN ÇOK YANDIĞINI HİSSEDİYORUM. Hemde çok. Allahım bunu yapabilecek gücü ver bana, diye hergün dua ediyorum. edicemde. Artık yaşama dönmem gerekiyor. Yaşayan bir ölü oldum çıktım. Oysa bunların farkında bile değil..."


1 yorum:

  1. Herşey tersine döndü şimdi. Tek fark, O herşeyin farkında.

    YanıtlaSil